با رویش, تو
پانگهآ* بودم که به هفت قاره فروپاشیدم
با طلوع تو
پانتالاسا** بودم که به پنج اقیانوس فروریختم
عشق، بیتابی شگرفیست
که با تو تجربهاش کردم؛
اینک نگاهات
آبشاری از آرامشست که بر من میریزد
چشمهایات، خورشیدهای روشنیبخش
نفسات، نسیم جاودانگیست در آستانهی یأس.
دستهایات، لنگر رهایی
و آغوشات، ساحل سرزندگیست در پهنآب*** تنهایی.
آی!
جانات چشمهای داغ است که
چون گدازه در من میجوشد
چون فواره از من میخیزد.
آرام آرام
نامات را فریاد می کنم اینک
و دَمات را بیفریاد
به ژرفنای روانام در میکشم.
دَمات
دلانگیزترین نسیم جهان است
هنگامی که به روانام میدمد،
و نامات
زیباترین لفظ انسان است
آنگاه که بر زبانام میرود.
✍ #شایان_شکیب
________________________________________________
*پانگهآ: مجموعهی قارههای کرهی زمین پیش از جداشدن
**پانتالاسا: مجموعهی اقیانوسهای کرهی زمین پیش از جداشدن
***پهنآب: پهنهی بسیار بزرگ آبِ بزرگتر از دریا، اقیانوس
شایان شکیب- شاعر و ترانه سرا...
ما را در سایت شایان شکیب- شاعر و ترانه سرا دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : cshayanshakib4 بازدید : 178 تاريخ : شنبه 17 آذر 1397 ساعت: 3:04