احیای عشق

دوریِ تو
زخمِ خورنده‌ی عشق است؛
غیابِ تو 
چون تکاپوی پیوسته‌ی چشمه‌ای داغ
که سینه‌ی زمین را می‌شکافد
غَلَیان
با ارابه‌ی زجر زمان هم‌ساز می‌شود،
پوستم را می‌ترکاند
و استخوان‌ام را می‌پوکاند.
اکنون
با  اندوهِ پوسیدن همهْ آهیانه‌های مردگانِ دل‌باخته‌ی جهان
که در من می‌گذرد، دل می‌سوزانم؛
و با معجزه‌ی پرجذبه‌ی نگاهی که از توست 
چنان پیامبری که به احیای توحید برخاسته باشد
به احیای عشق، برخاسته‌ام.
خوبِ من! به من ایمان بیاور 
که هم‌بستگیِ در فاصله
التیام عشق را دوچندان می‌سازد.
به شوق تو
در پسِ جهانی به جهانی دیگر می‌روم
تا نوزایی خدا را در هم‌آیه‌ی قلب‌ها
بر صورت آینه‌ها بکوبم
و شفای عشق را
در گوش همه‌‌ْ صخره‌ها فریاد کنم
من با تو می‌توانم، آری.
و این غلبه‌ی قدرت خداست
که در گونیاهای انگیزه‌ی انسانی، گُر می‌گیرد.
✍ #شایان_شکیب
#دوریِ_تو
#احیای_عشق