درد نادانی

                               که پیرُوان، می‌گریزند

    از مَسلَکی که مرده‌گانش حتا،

                  جان آدمی را می‌گیرند،

 و زنده‌گانش

                      برده‌وار

   به گولیِ باورِ ارثیِ خویشتن درگیرند؛

 من

                         نومیدانه

 به دنیا نگریستم، 

            تا امیدوارانه

 صدها گِله را

          بی‌آوا، گویا کنم.

 چون فواره‌های آه به آسمان خُرافه

           برجَهیدم،

                                     و با گدازه‌های دریغ

 بر کشته‌گان اِغفالْ گریستم؛

               که بهای بهشت 

                    ریختن اشک و خون نیست.

            که دوزخ

 تنها،

شایسته‌ی ِ

 ناباوران به شمشیر و کنیز و شبیخون نیست.

شایان شکیب 

از دفتر فواره‌های درد [در دست چاپ]